خشونت در مراکز درمانی، قابل پیشگیری یا اجتناب ناپذیر؟
در حالی که کارکنان مراکز درمانی ،بخشی از فرایند درمان بیماران به شمار می روند اما گاهی خود قربانی شده و آسیب های شدید جسمی و روحی را متحمل میگردند. گزارشات متعدد از حملات خشونت آمیز فرد یا گروهی به کادر درمان اعم از نگهبان درب ورودی، نیروهای اورژانس ، امور اداری و ... به کرات ثبت و به آگاهی عموم رسانده شده است.
شاید این اخبار و گزارشات در کوتاه مدت تاسف و تاثر عامه را در پی داشته باشد ولی سکوت معنی دار اهالی فرهنگ و آموزش و رسانه پس از آن چراغ سبزی است به خشونت ورزان.
هرچند پیگیری های انتظامی و قضایی پس از حملات، مجازات خاطیان را دربر داشته ولی از بازدارندگی لازم برخوردار نیست. در آخرین فقره از این برخوردهای تاسف بار (تا لحظه نگارش) یکی از نیروهای درمانگاه بیمارستان شریعتی(منشی نوبت دهی) ، آماج حملات فیزیکی همراه بیماری قرار گرفت که به سبب تاخیر ورود پزشک عنان صبر از کف ربوده و او را به نحوی مورد ضرب و شتم قرار داده که اگر مردم و سایر بیماران و کارکنان وی را از دست ضارب خلاص ننموده بودند چه بسا شاهد فاجعه ای عمیق تر از آن چه به وقوع پیوسته است،بودیم.
چه باید کرد؟
١-برنامه ریزی در جهت فرهنگ سازی دراز مدت در همه فرآیندهای زندگی فردی و اجتماعی تا در چشم اندازهای آتی جامعه ای سالم را شاهد باشیم.
٢-آموزش مکرر و منظم مهارتهای ارتباطی برای کادر درمانبه ویژه نیروهای اورژانسها که در مواجهه با چنین لحظاتی، از توان و مهارت روحی مناسب به منظور کاهش خطا یا آسیب برخوردار باشند.
٣-کاهش زمان اجرای فرآیندهای طولانی و زمانبر در مراکز درمانی که باعث و بانی اصلی مشاجرات و درگیری ها به شمار میروند و همچنین حضور منظم و بدون تاخیر پزشکان در درمانگاههای بخش دولتی.
۴-مشکلات فراوان اقتصادی در کنار سایر مشکلات موجود در جامعه،آستانه صبر و تحمل همه مردم خصوصا اقشار کم درآمد را کاهش داده است. بنابراین حضور فعال نیروهای پلیس در مراکز درمانگاهی و اورژانسی که آبستن اینگونه حوادث هستند،به عنوان راهکاری عاجل و موقتی تلقی می‌شود.